We zitten op een van de weinigen opvangstations in Indonesië. Hier komen de zieke en verwaarloosde orangutans naartoe. Ze worden weer opgeknapt en moeten uiteindelijk leren zelfstandig in de oerwouden te kunnen overleven. Daarom wordt een opvangstation ook 'resocialisatie station' genoemd. En hoe wordt dat dan gedaan? Het leven bij de mensen heeft bij veel orangutans een deuk achter gelaten. Ze zijn vergeten, dat ze apen zijn en hebben mensengedrag overgenomen. Ze verstaan de apentaal niet meer en zien mensen als hun soortgenoten. Ze kunnen niet klimmen, en zijn vaak door ziektes en menseneten heel zwak. Deze orangutan kinderen worden in groepen gezet, waar ze onder begeleiding leren zich weer als orangutans te gedragen. Soms zie je verzorgers rondlopen die aan stokjes zitten te bijten en zo doen alsof ze orangutans zijn. Ze klimmen op bomen en maken rare geluiden en bewegingen. Dat doen ze niet omdat ze teveel apen hebben gezien, maar omdat ze de kleine orangutans een voorbeeld willen geven. Hebben de orangutans eenmaal hun natuurlijk gedrag weer begrepen en kunnen ze goed met elkaar omgaan, worden ze in gebieden gezet, waar ze zo min mogelijk contact met mensen hebben. Ze moeten leren, dat de mensen eigenlijk hun vijanden zijn en ze snel weglopen als ze er een zien. Dat is een van de moeilijkste taken in een opvangstation en duurt zeker enkele maanden. Uiteindelijk worden ze in beschermde (en vaak ook geheim gehouden) bosgebieden weer vrij gelaten. Hier worden ze de eerste tijd heel goed in de gaten gehouden en er wordt regelmatig op bepaalde plekken eten voor hun neer gelegd. Naar enkele dagen beginnen de apen nieuwsgierig de omgeving te onderzoeken en langzaam zelf voor hun eten te zorgen. In begin eten ze nog regelmatig het voer van de verzorgers, maar eigenlijk vinden ze het leuker om in de bomen te eten. Vrij snel verdwijnen ze helemaal in het oerwoud en komen nooit meer terug naar de voerplek. Apen die ooit in een opvangstation hebben gezeten, verdwijnen net zo spoorloos in het dichte bladerdak, als de gewone orangutans. Uit de voormalige 'mensenkinderen' worden onverwacht snel weer de schuwe bosmensen die wij uit de boeken kennen, en die zich dus schijnbaar inderdaad alleen maar in het oerwoud thuis voelen. Leuk verhaal, maar ik heb nog één vraag! Wat heb je daaraan om geresocialiseerde orangutans weer in het bos te zetten, als er straks geen bos meer is??? Ja, dat is inderdaad een goede. Kom, we gaan naar een oplossing kijken!