eder dorp in Indonesië had vroeger zijn eigen verhalen en anekdoten over de orangutan, die van generatie op generatie werden overgeleverd. De anekdoten zijn vaak grappig en leerzaam, maar ook moralistisch van aard. Uit ieder verhaal blijkt, dat de mensen probeerden de 'rare mens die in de bossen leeft' een plekje in hun wereldbeeld te geven. Een humoristisch verhaal uit Indonesië verteld, dat de orangutans ooit konden spreken. Net als de mens zaten ze de hele dag te kletsen en te vertellen. Ze verstonden de mensen en de mensen verstonden hun. Op een dag besloten de orangutans hun mond te houden en de rest van hun bestaan te zwijgen. Dat doen ze omdat ze bang zijn anders misschien voor een baas te moeten werken. Lange tijd geleden leefde in een dorp naast het oerwoud een man met rood haar. Naar een misdaad, wat zijn dorpsgenoten begingen is hij kwaad weg gegaan om in het oerwoud alleen verder te leven. Daar werd hij verliefd op een vrouw van een onbekende mensachtige diersoort en kreeg kinderen met haar. Deze kinderen zijn de orangutans. Af en toe hoor je hem nog steeds door het hele oerwoud heen brullen, als die kwaad is over de dorpsgemeenschap. Naardat ze licht, lucht en water hadden gemaakt, besloten de goden om mooie dingen op aarde te zetten. Eerst maakten ze alle planten, water en de dieren en gingen dan aan de slag met de mens. Ze waren met het creëren van de mens een paar weken bezig en toen de eerste exemplaren klaar waren, waren ze zo trots op hun werk, dat ze een groot feest vierden. De volgende dag wilden ze verder gaan met het scheppen van mensen; maar ze waren nog niet helemaal nuchter en zo ontstond de orangutan.